Vorige week dinsdag was ik op de Second Life Meeting in Gent.
Enkele Second Life kenners kwamen er praten over het fenomeen Tweede leven en De Mortierbrigade stelde er het splinternieuwe Second Life Humo-park voor, dat net afgewerkt was.
Er werd heel wat verteld die dinsdag. Vooral over geld verdienen in Second Life. Tussen de regels begreep ik dat als je nu nog geen lucratief real estate bedrijfje hebt, je ook nooit geweldig rijk zal worden. De landprijzen zijn immers geweldig gestegen en “First land”, land dat nieuwelingen kunnen kopen tegen een heel gunstig tarief is haast niet te krijgen.
Geld verdienen kan je het best door een baantje als stripper aan te nemen. Barman, security agent of tuinman verdienen minder. Met rondhangen (campen) in casino’s en dansen in disco’s kan je micorbedragen verdienen.
Ach, zelf heb ik in Second Life al 124 Linden dollars uit money trees gehaald en verdiend met “campen” en rondhangen, maar een stukje grond kost algauw 30 000 Linden dollars. Dat betekent kredietkaartsgewijs echte euro’s overpompen naar Second Life. Op zo’n moment van investering begin je dan toch na te denken.
Bart De Waele van Netlash schreef al dat hij niet in Second Life gelooft omdat het geen doel op zich heeft en niet gekoppeld is aan het echte leven.
Was dat maar waar … denk ik dan. Was Second Life maar een utopische, futurische droomwereld, een plaats waar je die aspecten van jezelf kan loslaten die je in het dagelijkse bestaan niet echt kwijt kan: een Alice-in-Wonderland-belevenis.
Maar Second Life wordt grotendeels gemodelleerd naar het eerste leven.
Het Humo-park (omgeven door een grote ijzeren omheining) bijvoorbeeld, is geen voorbeeld van inventieve droomarchitectuur of de wereld op z’n kop zetten. Het is een saai park van dertien in een dozijn. Wordt er bewust iets vertrouwd gecreëerd om de bezoeker gerust te stellen?
Wat me geweldig stoort bij het rondlopen in Second Life, is dat er niets mag. Je mag bepaalde privégronden niet betreden, je kan geen items achterlaten of creëren op land dat niet van jou is. Alles is clean en … saai. Geen graffiti (tenzij aangebracht door de eigenaar van het gebouw), geen vandalisme, geen anarchie, enkel de wet van het geld en het grondbezit.
Gelukkig biedt Second Life wel een aantal “vrijheden”. Zo kan je bijvoorbeeld probleemloos switchen van man naar vrouw. (Helaas moet je bij aanvang van het spel wel kiezen tussen vrouwelijk of mannelijk, iets tussenin kan niet) . En de gevorderde Second Lifer (zoals Corneel bijvoorbeeld) komt wel eens pluizige beestjes en cyborgs tegen.